Vest da je proslavljeni srpski fudbaler i trener "Bolonje" Siniša Mihajlović teško bolestan odejknula je kao bomba i duboko potresla kako srpsku, tako i kompletnu svetsku javnost.

Nakon što je Mihajlović izašao pred javnost i saopštio da boluje od leukemije, mnogi su se odmah pitali da li je u pitanju akutna ili hronična leukemija.

Lekar Nenad Zec je za naš portal govorio o oba tipa leukemije, uzroku nastanka, terapiji, kao i šansama za izlečenje.

SIMPTOMI LEUKEMIJE

- Oko nastanka leukemije imamo dosta nepoznanica, smatra se da može biti genetski uslovljena, ali ne potpuno, već da postoji neka genetska predispozicija, a faktori sredine onda dodatno utiču na to, u smislu zagađenja vazduha, vode, hrane, tako da nemamo preveliku sposobnost prevencije tog obolenja - objasnio je Zec.

Dodao je da je to generalno maligna bolest krvi i koštane srži.

- Razlikujemo tri krvne loze - crvenu, belu i krvnu plazmu, a nedostatak bilo koje od te loze može da se zapazi kod leukemije - kaže on.

- Simptomi koji se javljaju, ako postoji nedostatak crvene krvne loze su anemija, odnosno zamaranje, slabija koncentracija, loša tolerancija napora, bledilo. Ukoliko bi pak bela krvna loza, koja je najčešće pogođena, izostala onda bi pacijent bio sklon infekcijama, to jest povišenim temparaturama, bolovima u grlu, podložnosti bakterijskim i virusnim infekcijama, jer ne postoje zrele bele krvne ćelije koje bi branile organizam. Ako su pogoćene krvne pločice, onda možemo očekivqati unutrašnja krvarenja, najpre po koži u vidu hematoma, u usnoj duplji - rekao je on.

Kako kaže, na žalost nije moguća preterana prevencija, ali je dijagnostifikovnje pristupačnije.

- Dovoljno je samo da se uradi analizu obične krvne slike za početak kojom bi se postavila inicijalna sumnja, tu je i dopunska dijagnostika, kojom bi se potvrdila dijagnoza. Na kraju, hematolog postavlja konačnu dijagnozu i tip leukemije - ističe on.

KOJE VRSTE LEUKEMIJE POSTOJE?

- Po kliničkom toku, odnosno koliko brzo se razvija leukemija postoje akutna i hronična - navodi Zec.

Kada je u pitanju lečenje u Srbiji, Zec je dodao da je ono na visokom nivou i da prati evropske i svetske standarde.

Objasnio je da lečenje podrazumeva dva pristupa - prvi je hemioterapija, odnosno lečenje citostaticima i eventualno radio terapija (zračenje) i ono što potencijalno omogućuje, kako naglašava, izlečenje bolesti je transplatacija koštane srži.

- Kod hronično obolelih pacijenata prognoza za lečenje i izlečenje je lošija, jer su kod njih već oštećeni drugi organi, i na njih bi citostatici i radio terapija, pored tog pozitivnog efekta lečenja loše uticala na zdrava tkiva, a kod hronično obolelih pacijenata neželjeni efekti lečenja su izraženiji - podvukao je on.

Kada je u pitanju razlika u invazivnosti hronične i akutne leukemije, Zec je obrazložio da hronična ima nešto bolju prognozu i duže preživljavanje pacijenta, dok akutna leukemija kod dece ima najbolju prognozu izlečenja i najveći je procenat izlečenja.

- Kod dece to je obično akutna limfoblastna leukemija. Dok se kod odralih akutne forme leukemije smatraju težim formama i najteže se leče uz lošiji prognozu - objašnjava on.

- Starijim pacijentima koji boluju od hronične leukemije neophodno je višegodišnje praćenje uz hemio ili radio terapje. Javlja se jedan stabilan period kod pacijenata koji može da traje duže ili kraće. U zavisnosti od opšteg stanja pacijenta imamo periode poboljšanja i pogoršanja - objašnjava on.

POSTOJI LI POTPUNO IZLEČENJE OD LEUKEMIJE?

Kako naglašava, potputno izlečenje je moguće samo transplatacijom koštane srži, ali i tada nije sasvim sigurno reći da je pacijent izlečen. Može se desiti, kaže, da i posle uspešne transplatacije i perioda stabilnosti, opet može doći do malignih transformacija u organizmu, što potvrđuje da je leukemija genetski uslovljenja. Hemioterapijom i radioterapijom pacijent se drži pod kontolom.

- U zavisnosti od tipa lečenja, odnosno da li je u pitanju transplatacija koštane srži ili terapija citostaticima ili radio terapija, periodi stabilnosti se razlikuju. U prvom slučaju on može da traje i duže od decenije, dok u drugom on može trajati jednu do tri godine. Na žalost, nikada ne možemo biti 100 odsto sigurni da se bolest neće vratiti - upozorava on.