Palićko jezero, skriveni biser Vojvodine nadomak Subotice, prema narodnoj legendi nastalo je od suza pastira Ilije, čije je srce, slomljeno zbog izgubljene ljubavi prema Mileni, isplakalo jezero.
Jezero je nastalo tokom perioda pleistocena, pre otprilike 10.000 do 15.000 godina, tokom poslednjeg ledenog doba. U to vreme, klimatske promene su uticale na nivoe vode u regionu, a plavetnilo jezera posledica je postepenog povlačenja glečera.Kroz vreme, dolazak toplih perioda doveo je do formiranja bazena, koji je postao stanište bogato različitim vrstama flore i faune.
Palićko jezero je prepoznatljivo po specifičnom mikroklimatskom području, koje se razvilo zahvaljujući različitim vrstama biljaka i raznovrsnoj fauni koja obitava u okolini.
U njegovim vodama danas žive brojne vrste riba, ptica i drugih vodenih organizama, a obalu jezera okružuju šumske i močvarne oblasti.
Legenda o pastiru i suzama koje su postale voda
Međutim, iako ovo jezero ima svoje prirodno opravdanje za nastanak, ljudi u narodu veruju u priču o Pastiru Iliji, koji je zbog velikog tugovanja za Milenom, njegovom najvećoj ljubavi, isplakalo čitavo jezero.
U davna vremena, u blizini današnjeg Palićkog jezera, živio je pastir po imenu Ilija. Bio je poznat po tome što je svakodnevno čuvao stado svojih ovaca na prostranim pašnjacima, ali i po tome što je bio nežan i brižan. Njegovo srce bilo je ispunjeno ljubavlju, ne samo prema životinjama, već i prema prelepoj devojci iz obližnjeg sela, Mileni.
Milena i Ilija su se voleli, ali njihova ljubav nije imala srećan kraj. Milena je, nažalost, morala da se uda za drugog čoveka, zbog volje svojih roditelja, koji su je nameravali udati za bogatog, ali nevoljenog mladića iz susednog kraja.
Jednog dana, Ilija je saznao tužnu vest. Njegova ljubav bila je izgubljena. Srce mu je bilo slomljeno, a suze su mu tekle kao rijeka. Prolazio je danima u tišini, tugovao je i molio bogove da se Milena vrati njemu, da opet budu zajedno.
Ali, ni bogovi nisu mogli da pomognu, jer je bila sudbina da Milena ode. Tužna srca, Ilija je otišao do najlepšeg mesta uz obalu reke, gde su se često sretali, i tu, okružen svojom tugom, dozvao je prirodu da ga čuje. Dok je sedeo na obali, njegove suze su padale u vodu, i to nisu bile obične suze. One su bile toliko teške, toliko ispunjene njegovim gubitkom, da su se pretvorile u vodu koja je počela da raste i širi se.
Legenda kaže da su te suze, postale voda koja je formirala jezero, koje je danas poznato kao Palićko jezero. Voda koja nikada nije prestala da teče, baš kao i Ilijine suze koje nisu prestajale da padaju, postala je simbol njegove večite tuge.
Tako je, prema narodnoj tradiciji, nastalo Palićko jezero, kao simbol ljubavi, gubitka, ali i nade da ljubav nikada ne prestaje, već se pretače u nešto veće i trajnije.
Autor: Marija Radić
