Milorad Pupovac u autorskom tekstu za hrvatski nedeljnik Globus iznosi pet prioritetnih pitanja koja treba rešiti za ostvarivanja prava Srbija u Hrvatskoj.

Kao prvo, Pupovac navodi poštovanje i primenu međunarodnih sporazuma, iskorenjavanje istorijskog revizionizma i etničko-verskog nacionalizma, zatim obrazovnu i jezičku ravnopravnost, kao i razvoj povratničkih sredina.

Peti i poslednji prioritet za Pupovca je razvijanje antiasimilacijske politike.

Pročitajte još: Skandalozno! USTAŠE U ZAGREBU PALILE NOVINE NA SRPSKOM! Pretili Plenkoviću!

Podsetivši na četiri obavezujuća međunarodna sporazuma, čije bi aktiviranje kod strana potpisnica trebalo da bude prvo prioritetno pitanje u ostvarivanju prava Srba u Hrvatskoj, Pupovac kaže da status srpskih manjinskih institucija i participacija, suđenja za ratne zločine počinjene nad pripadnicima srpske zajednice, povratak izbeglica i ostvarivanje Ustavnog zakona o pravima nacionalnih manjina, čine glavne sadržaje tog pitanja.

-U udžbenicima, u godišnjicama i važnim datumima i osobama, brišu se tragovi srpskog udela u hrvatskoj istoriji. Na taj se način Srbe od prisutnih proizvodi u neprisutne, od domicilnih u nedomicilne, a Hrvate lišava saznanja o stvarnoj iistoriji njihovoj i njihovog društvenog prostora - naveo je Pupovac.

Prema njegovim rečima, od nastojanja da se Srbi isele ili izbace i iz hrvatske istorije još je gore nastojanje zatiranja tragova, svesti, sećanja, negiranje ili omalovažavanje istorijskog zločina genocida počinjenog prema Srbima u vreme Pavelićeve, ustaške Nezavisne države Hrvatske.

Nabrajajući tri primera među brojnima, Pupovac kaže da je to HOS-ova ploča s ustaškim pozdravom “Za dom spremni” na mestu gde je bila komanda ustaškog koncentracionog logora Jasenovac.

-Podržavanje negiranja da su ustaše tu počinile jedan od najmasovnijih i najstrašnijih zločina počinjenih u sistemima koncentracionih logora u tada od naci-fašista porobljenoj Evropi, predstavlja nepojmljivo vređanje žrtava genocida (u većini zemalja, pa i u Hrvatskoj, kažnjivo delo) i simbolički povratak ustaštva u Jasenovac - naglasio je Pupovac.

Drugi primer je, kaže Pupovac, negiranje majskog i julsko-avgustovskog pogroma u Glini i glinskoj pravoslavnoj crkvi Rođenja presvete Bogorodice, ometanje komemoracija, odsustvo službenih predstavnika lokalne i državne vlasti, preimenovanje Spomen doma, koji je podignut na mestu gde je bila crkva koju su ustaše nakon zločina porušile i uklonile, u Hrvatski dom (1995.).

-To i uklanjanje spomen-ploče sa zgrade doma zajedno s imenima ubijenih, predstavlja simboličku radnju naknadnog 'overavanja' ili legitimisanja tog strašnog zločina - poručuje Pupovac.

A zločin u Glini i glinskoj crkvi najmasovniji je zločin koji su ustaše počinile 1941. godine van sistema koncentracionog logora.

Većina je, podseća, ubijena u crkvi nakon što su se odazvali pozivu na “pokrst”.

I kao teći primer, Pupovac navodi skrnavljenje i uništavanje spomen-obeležja žrtvama u selu Sloboština 1991-1992. godine, nesankcionisanje počinitelja, neobnavljanje spomenika i zaobilaženje komemoracija na mestu gde su jedinice Maksa Luburića u 1942. godini počinile najmasovniji zločin izvan sistema koncentracijskih logora na području Hrvatske, ubivši 1.368 mahom žena, dece i staraca, pretežno izbeglica s područja Kozare i Potkozarja, što po Pupovcu predstavlja sramotno stanje hršćanskog i političkog morala u Hrvatskoj.

Pročitajte još: Dačić: Uputićemo protest zbog incidenta u Zagrebu

Pupovac, naime, ocenjuje da je nakon oslobađajućih presuda dvojici hrvatskih generala (Gotovina i Markač, novembar 2012.) i ulaska Hrvatske u Evropsku uniju (2013.) zaustavljen napredak u ostvarivanju izgubljenih i neostvarenih prava Srba u Hrvatskoj.

Govoreći o obrazovnim problemima Srba u Hrvatskoj, Pupovac kaže da je on troslojan, a što se službene upotrebe ćiriličnog pisma i srpskog jezika tiče, ona je u potpunom zastoju.

Ono što je ostvareno do 2014. zamrznuto je i pritisnuto mržnjom prema ćirilici.

Kada je reč o infrastrukturi i povratku, Pupovac kaže da zapostavljanje obnove i izgradnje infrastrukture u područjima koje naseljavaju pretežno Srbi obeshrabruje, uprkos tome što je održivost života u tim sredinama deo Programa ove vlade, a posebno života manjinskih, domicilnih zajednica kao što je srpska.

Kako je naveo, s obzirom na izrazitu i više-manje trajnu antimanjinsku, naročito antisrpsku kampanju, koja se s više ili manje intenziteta vodi, na razmere i učestalost govora mržnje i različitih oblika diskriminacije i netolerancije, pripadnici srpske zajednice u Hrvatskoj žive s osećajem nedovoljne sigurnosti i nedovoljne slobode, i sa više ili manje izraženim strahovima.