Na obodu bečke luke Albern, između industrijskih hala i mirne obale Dunava, nalazi se jedno od najneobičnijih groblja u Evropi – Groblje bezimnih.
Tu su od 1840. do 1940. godine sahranjivani ljudi koje je reka izbacivala na obalu – nepoznati muškarci, žene i deca, bez ikakvih dokumenata, porekla ili objašnjenja smrti. Na jednostavnim humkama, bez nadgrobnih spomenika, stoje samo gvozdeni krstovi sa natpisima „nepoznat“, „bez imena“, „muško“ ili „žensko“.
Poplave su više puta uništavale prve grobove, pa je 1900. godine groblje preseljeno iza zaštitne brane, a 1935. izgrađena je Kapela vaskrsenja, gde se i danas održavaju službe za preminule.
Sudbina ovog mesta ne bi bila ista bez Josefa Fuchsa (1906–1996), dobrovoljnog grobara koji je decenijama čuvao groblje i pokušavao da identifikuje žrtve. Uz pomoć oglasa o nestalim osobama, uspeo je da pronađe imena mnogih i vrati ih iz anonimnosti. Njegova porodica i danas brine o groblju.
Poslednja sahrana održana je 1940. godine, a od tada se svake jeseni, za Sve svete, Bečani okupljaju kako bi zapalili sveće za „žrtve Dunava“.
Članovi ribarskog društva svake godine spuštaju splav ukrašen cvećem i svećama s natpisom „Žrtvama Dunava“ na nemačkom, češkom i mađarskom jeziku – simbolično poslednje putovanje onih koje je reka zauvek zadržala.
Autor: D.Bošković
