Savindan je dan posvećen prvom srpskom arhiepiskopu Savi, sinu Stefana Nemanje,velikog župana srpskog. Rastko Nemanjić, potonji Sveti Sava, rođen je oko 1175., a upokojio se u gospodu 27 januara 1235. u Manastiru Trnovo u Bugarskoj.
Kad se piše živog Svetog Save, piše se, u stvari, početak naše prosvete u srednjem veku. Srbi ga slave kao prvog učitelja i postoje mnoge priče, pesme i legende u kojima Sava podučava srpski narod raznim veštinama.
Sava je 1219. uspeo da obezbedi samostalnost srpske crkve i postao njen prvi arhiepiskop. Za sedište arhiepiskopije odredio je Manastir Žiču, a pravoslavnu crkvu razdelio je u osam episkopija. Za svoga života najviše vremena posvetio je organizaciji srpske države i crkve, kao i prosvećivanju srpskog naroda. Napisao je Žitije Svetog Simeona, odnosno biografiju svog oca Stefana Nemanje, karejski, hilandarski i studenički tipik, gde je propisao pravila života u manastirima i crkvi. Uradio je zakonopravilo, poznato i pod nazivom Krmčija Svetog Save.
Nema sumnje da je pravoslavna crkva u Srbiji najviše učinila da se već u prvim decenijama posle njihove smrti proslavi život i rad Stefana Nemanje i njegovog sina Save, tako da se svest o vrednosti njihovog delanja raširila u sve srpske krajeve, stvarajući od njih kult. Večernja s litijom, svečana jutarnja i svete liturgije, sve uz pojenje pesama u kojima se veličaju dela Svetog Saave, sačuvana su u svim krajevima gde žive Srbi.
Proslavljanje uspomene i praznika Svetog Saave otpočeo je u srpskim zemljama pod Turcima, najpre u crkvama.Tek docnije se ta crkvena proslava razvila u narodnu svečanost, i to u onim krajevima gde je počela, više kulturna nego politička, borba protiv tuđina i tuđinskih uticaja. Svetosavske akademije i svečanosti održavaju se u svim srpskim krajevima.
Knez Miloš je naredbom od 5.februara 1827. proglasio Dan Svetog Save za neradni, a onima koji ne bi tog dana došli u crkvu ili dućan zatvorili odredio da „ne samo globu crkvi plate, no i apsom i telesnom kaznom kaštigovani budu". Namesništvo kneza Mihaila Obrenovića odredilo je 2.januara 1840. da se Sveti Sava smatra školskim patronom.Tada su uvedene i školske proslave po gimnazijama.
U srpskom narodu rašireno je verovanje da je Sveti Sava činio razna čuda. Mnogi mu se i danas molitvom obraćaju da im pomogne. Sveti Sava je pravi primer epifanije-verovanja da svetitelji često pohode ljude u ovozemaljskom svetu. Veruje se da on stalno putuje po svim zemljama gde žive Srbi.
SAVINAC I LEKOVITA VODA
U predelu Takova, čije je stanovništvo većinom poreklom iz dinarskih krajeva, kultne vode su srazmerno čiste. Vode su starije od današnjih stanovnika i verovatno su oni kult poštovanja vode nasledili od nekadašnjih stanovnika. Zajedničko je da se kultne vode zovu svetinja. Najpoznatija i najposećenija takva svetinja je na Savincu; to su dva jaka izvora u saamom koritu reke Dičine, od kojih je jedan pri obali. Po predanju, tu je dolazio Sveti Sava, pa su izvori njemu posvećeni i po tome se zemljište oko tih izvora prozvalo Savinac, a docnije se tako prozvalo i naselje koje je tu osnovano. U stenama su rupe za koje se veruje da su otisci nogu konja na kom je došao Sveti Sava. Predanje kaže da je bilo Bogojavljenje kad je Sveti Sava tu došao prvi put i na svetinji osvetio vodicu. Na tom mestu, kod jednog velikog drveta, prenoćio je knez Miloš kada je išao na Ljubić i zavetovao se da će, ako pobedi na Ljubiću, tu podići crkvu, što je kasnije i uradio.Narod iz tog kraja veruje da ti izvori, čija je voda mlaka, toplija nego voda Dičine, ima moć da leče očne bolesti, glavobolju i groznicu. Običaj je da žene dolaze o mladim danima da se kupaju, a posle kupanja se u izvor baca srebrni novčić. Osobito je zdravo kupanje noću uoči mlade nedelje. Neki bolesnici dođu uveče uoči mlade nedelje, budu u crkvi i na službi,spavaju u crkvenoj kući, kupaju se noću i izjutra u nedelju prisustvuju službi u crkvi.
Kad se od Požege krene prema Čačku, u Ovčarsko-kablarskoj klisuri, u jednoj pećini iznad Manastira Nikolje, nalazi se izvor vode za koji se tvrdi da ga je udarcem štapa stvorio Sveti Sava da bi kaluđeri imali vode. O ovom izvoru Vuk Karadžić piše: "S gornje strane u drugoj pećini ima mali izvor, koji se zove Sveta voda, ili kako što kaluđeri govore Savina voda.
I ova pećina je bila zazidana, i kažu da su u njoj neki isposnici živjeli, a sad ljudi iz okolnih sela dolaze u Mladu nedelju, te piju te vode, umivaju se s njom lijeka radi. " Koliko je ovaj izvor bio poznat govori i podatak da ga je znameniti svetski istoričar Kanic zabeležio u svojim putopisima 1868.godine. On piše:"...i ove vernike privlači naročito u pećini iznad Manastira Nikolje Savina voda koja je nadaleko čuvena.
Priča se da su u toj pećini živeli neki isposnici koji su se zavetovali da nikad neće okusiti meso. Svake mlade nedelje dolazi staro i mlado iz okoline da pije vodu, i još više, da opere oči, jer veruje u njenu lekovitost." U Čačku je običaj da svako ko ima đaka na Svetog Savu obavezno u svojoj kući pravi slavsko žito. Slavi se kao krsna slava.
