Eugen Inđić, francusko-američki pijanista, preminuo je u 76. godini, javljaju svetski mediji.
Rodio se 11. marta 1947. godine u Beogradu. Otac mu je bio Srbin i general jugoslovenske vojske tokom Drugog svetskog rata. Eugenova majka je bila Ruskinja i amaterski je svirala klavir, navodi se na stranici umetnika na Wikipediji.
Inđić je zajedno sa porodicom emigrirao u Ameriku kada mu je bilo četiri godine. Zavoleo je da svira klavir, nakon što je čuo snimak Šopenove Fantazije-Impromptu i Poloneza u A-duru. Klaviru ga je prvo učio gruzijski profesor klavira Stefani.
Kako se navodi, sa 11 godina već je svirao Listovu Kampanelu i Mađarsku rapsodiju br. 13 na televiziji NBC, a sa 12 je napravio svoj prvi snimak za RCA Records na sopstvenom klaviru Rahmanjinova, svirajući Betovenove kompozicije.
Eugen Inđić je između 1961. i 1969. godine, na poziv Artura Fidlera, nastupao više puta tokom svake sezone sa Bostonskim pop orkestrom. Njegova prva koncertna turneja (sa 13 koncerata) bila je u Danskoj (1963), zajedno sa Aleksandrom Borovskim. Politiken iz Kopenhagena je napisao: "On svira Šopena kao Poljak, Debisija kao Francuz i Prokofjeva kao ruski majstor".
Kao „Leonard-Bernstajn stipendista“ na Univerzitetu Harvard, studirao je muzikologiju i kompoziciju kod Lorensa D. Bermana i Leona Kiršnera, diplomirao je sa pohvalom 1969. godine. Leonard Bernstajn ga je opisao kao izvanrednog pijanistu i muzičara, a Emil Gilels ga je nazvao jedinstvenim i nadahnutim umetnikom. Dok je bio na Harvardu, držao je i privatne časove u školi Džulijard kod Mečislava Munca i učenika Rozine Levin Li Tompsona.
Godine 1968. upoznaje Artura Rubinštajna, koji mu je ostao prijatelj i mentor do njegove smrti, nazvavši Inđića „pijanistom svetske klase, retkog muzičkog i umetničkog savršenstva”.
Studirao je kompoziciju u Parizu, a onda se definitivno nastanio u Francuskoj 1972. godine nakon što se oženio Odil Rabo, unukom francuskog kompozitora Anrija Raboa, koja je nasledila Faurea na mestu direktora Pariskog konzervatorijuma, i slučajno 1919. prvog francuskog dirigenta Bostonskog konzervatorijuma.
Dobitnik tri međunarodna takmičenja: Varšava (1970), Lids (1972) i Rubinštajn Tel Aviv (1974).
Inđić je nastupao sa vodećim orkestrima Sjedinjenih Država, Evrope i Azije. Nastupao je u najpoznatijim muzičkim dvoranama širo sveta.
Eugen Inđić je pozvan da učestvuje u televizijskoj koprodukciji (Francuska, Poljska, Japan) Šopenovih kompletnih dela i snimao je za diskografske kuće Polskie Nagrania / Muza, Columbia Records, RCA Victor, Claves i Calliope.
Njegova diskografija obuhvata dela Šopena (Koncerti za klavir, kompletne balade, Šerci, Imprompt, Sonate i Mazurke) Debisija, Šumana, Prokofjeva, Stravinskog kao i Betovena. Arte Nova Classic je objavio Inđićeve nastupe uživo sa SVF orkestrom Koncerta u be-molu Čajkovskog sa Ahronovičevim i Rahmanjinovim Paganinijevim varijacijama sa Sinopolijem. Njegov snimak Šopenovih Mazurki bio je dvostruko cenjen zbog podvale Džojs Hato. Engleska pijanistkinja potpisala je svoje ime na ovom disku i dobila odlične kritike.
Pored nastupa, Inđić je redovno držao majstorske kurseve u Evropi, Japanu i Sjedinjenim Američkim Državama. Često je bio član žirija na međunarodnim takmičenjima među kojima su Međunarodno takmičenje Šopen, List Vroclav, Rubinštajn Tel Aviv, Praško proleće, lisabonska Viana Da Mota.
Godine 2010. proglašen je „rezidentnim umetnikom“ u Praškom simfonijskom orkestru.
Eugen Inđić svirao je i u Srbiji. Podsetimo se njegovog nastupa na Kolarcu.
Autor: N. Ž.
